بررسی روش­های جراحی کیست هیداتید ریوی در کودکان

خلاصه مقاله با عنوان:

Capitonnage Versus Non‐Capitonnage in Pediatric Pulmonary Hydatid Disease: A Systematic Review and Meta‐Analysis

پیرامون کیست هیداتید ریوی در کودکان که در مجله علمی پزشکی Health science reports در سال ۲۰۲۴ منتشر شده است.

نویسندگان:

Mohammad Javad Boozhmehrani, Seyed Sobhan Bahreiny, Mohammad Navid Bastani, Mahdi Amraei, Zahra Mansouri, Razieh Kazemzadeh, Majid Farhadi, Akbar Hoseinnejad, Ali Pirsadeghi, Zahra Asadi, Afshin Bighamian, Gilda Eslami

این مقاله نتایج کامل بررسی‌ها و تحلیل‌های انجام‌شده درباره روش‌های جراحی درمان کیست هیداتید ریوی در کودکان را ارائه می‌دهد.

مقدمه

بیماری کیست هیداتید و کیست هیداتید ریوی یک بیماری انگلی مزمن و جدی است که توسط انگل اکینوکوکوس گرانولوزوس ایجاد می‌شود و در بسیاری از مناطق جهان به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه شایع است. این بیماری اغلب در مناطقی دیده می‌شود که کشاورزی، دامداری و تماس نزدیک با سگ‌ها به عنوان میزبان نهایی انگل رایج است. مناطق خاورمیانه، هند، مدیترانه و آفریقا بیشترین موارد ابتلا را گزارش می‌دهند، به‌ویژه در جوامع روستایی که شرایط بهداشتی ضعیف‌تری دارند.

کیست‌های هیداتید معمولاً در اندام‌هایی مانند کبد و ریه‌ها ایجاد می‌شوند، زیرا این اندام‌ها اولین نقاطی هستند که انگل پس از ورود به جریان خون به آن‌ها می‌رسد. در کودکان، ریه‌ها به دلیل خاصیت ارتجاعی بالا و فشار منفی درون قفسه سینه، مکان غالب برای تشکیل کیست‌ها هستند. این کیست‌ها می‌توانند به‌تدریج رشد کنند و بدون ایجاد علائم واضح اولیه، به ابعاد بزرگی برسند.

علائم بیماری معمولاً زمانی ظاهر می‌شوند که کیست به اندازه‌ای بزرگ شود که به ساختارهای اطراف فشار وارد کند یا دچار عوارضی مانند پارگی شود. شایع‌ترین علائم شامل تنگی نفس، سرفه‌های مداوم، درد قفسه سینه، تب و در برخی موارد، استفراغ هیداتید است که ناشی از پارگی کیست و ورود محتویات آن به مجاری تنفسی می‌باشد.

این علائم نه تنها کیفیت زندگی بیمار را به‌شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند، بلکه در صورت عدم درمان به‌ موقع، می‌توانند منجر به عوارض جدی‌ تری مانند عفونت‌های ثانویه، نشت محتویات کیست به فضای پلور و حتی شوک آنافیلاکتیک شوند.

به همین دلیل، تشخیص زود هنگام و درمان مناسب این بیماری اهمیت زیادی دارد. جراحی همچنان به عنوان مؤثر ترین روش درمانی شناخته می‌شود و انتخاب تکنیک جراحی، بسته به ویژگی‌های کیست و شرایط بیمار، نقش تعیین‌ کننده‌ ای در پیشگیری از عوارض و افزایش نرخ درمان دارد.

روش‌های جراحی کیست هیداتید ریوی

برای درمان کیست هیداتید ریوی، جراحی همچنان روش استاندارد محسوب می‌شود. در اینجا، به دو روش اصلی جراحی اشاره شده است:

کاپیتوناژ

در این روش، پس از تخلیه کیست، دیواره باقی‌مانده کیست (حفره کیستی) دوخته و جمع می‌شود. این تکنیک به کاهش فضای باقی‌مانده و جلوگیری از عوارضی مانند نشت هوا و تشکیل حفره‌های باقیمانده کمک می‌کند. نتایج نشان می‌دهد که کاپیتوناژ باعث کاهش عوارض پس از عمل و افزایش نرخ درمان می‌شود.

غیر کاپیتوناژ

در این روش، دیواره کیست پس از تخلیه به حال خود رها می‌شود و عمل دوخت انجام نمی‌گیرد. اگرچه این روش ساده‌تر و سریع‌تر است، اما با خطرات بیشتری نظیر نشت هوا، آمفیزم و تشکیل حفره‌های باقیمانده همراه است.

نتیجه مطالعه

تحقیقات ما نشان داده است که نرخ عوارض در روش کاپیتوناژ ۲۴ درصد است، در حالی که در روش غیرکاپیتوناژ به ۵۸ درصد می‌رسد. همچنین، نرخ درمان در روش کاپیتوناژ ۸۳.۵ درصد و در روش غیر کاپیتوناژ ۶۵.۲ درصد است. این تفاوت‌ها نشان می‌دهد که روش کاپیتوناژ برای بیماران، به ویژه کودکان، گزینه بهتری است.

این موضوع از آن جهت حائز اهمیت است که در میان پزشکان، اختلاف نظرهای قابل توجهی درباره استفاده از روش کاپیتوناژ در جراحی کیست هیداتید ریوی وجود دارد. برخی از جراحان این روش را به دلیل کاهش عوارض پس از عمل، به‌ عنوان گزینه‌ای برتر معرفی می‌کنند. نتایج مطالعه ما نیز از این موضوع حمایت می کند. در مقابل، گروهی از متخصصان استفاده از روش غیر کاپیتوناژ را پیشنهاد می‌دهند.

این گروه معتقدند که این روش زمان جراحی را کاهش می‌دهد، تکنیک ساده‌تری است، و در برخی موارد می‌تواند از عوارضی که ممکن است در حین دوختن دیواره کیست ایجاد شود، جلوگیری کند. آن‌ها همچنین به محدودیت‌هایی مانند خطر نشت هوا در روش کاپیتوناژ اشاره می‌کنند و تأکید دارند که این تکنیک در کیست‌های بزرگ یا پیچیده ممکن است چالش‌برانگیز باشد.
به همین دلیل، انتخاب روش جراحی اغلب به تجربه جراح، اندازه و محل کیست، و شرایط بالینی بیمار بستگی دارد.

اهمیت آگاهی عمومی

آگاهی از این بیماری و روش‌های درمانی آن می‌تواند به تشخیص زودهنگام و پیشگیری از عوارض جدی کمک کند. همچنین، متخصصان پزشکی می‌توانند با بهره‌گیری از نتایج تحقیقات جدید، بهترین روش درمانی را برای بیماران خود انتخاب کنند.

نویسنده خلاصه مقاله: دکتر محمدجواد بوژمهرانی

لینک دسترسی به مقاله